Taststok?

Ik was vandaag met mijn dochter de stad in. Mijn dochter is slechtziend. Sinds kort heeft ze taststok, met rolpunt. Nu hoeft ze niet meer steeds aan mijn arm te lopen wanneer we de stad in gaan.
Zo'n taststok trekt best veel bekijks. Zo liepen we vandaag vanaf het parkeerterrein richting stadscentrum toen daar op de stoep een groep jongeren liep. Eén meisje vroeg wat dat was, ze knikte naar de stok. Ik vroeg haar of ze dat niet wist. Nee dus. Ik heb haar uitgelegd dat het een stok is voor blinden en slechtzienden. Een andere jongere vroeg meteen: "Is zij blind?" Waarop ik uitlegde dat ze slechtziend was. Meteen werd er gevraagd hoe dat kwam en hoe oud ze toen was.
Uiteindelijk liepen deze jongeren een eindje met ons op, waarbij vooral één meisje veel belangstelling toonde. Gelukkig weten deze jongeren nu wat de witte taststok met twee rode strepen betekent.
Het mooist vind ik wanneer ouders hun kleine kinderen aan de kant trekken en ik ze nog net hoor zeggen: "wanneer je iemand met zo'n stok ziet moet je aan de kant gaan, die persoon kan niet (goed) zien!" Geweldig!
Het gaat ook wel eens anders. Dan probeert een volwassene, bijna struikelend over mijn dochters stok, langs ons dringend een winkel binnen te gaan. Er wordt verstoord gekeken naar de stok die in de weg zit.

Wat zou het fijn zijn wanneer iedereen rekening zou houden met de blinden en slechtzienden in de maatschappij! We hebben het tenslotte ook over veiligheid. Ook iemand met een visuele beperking moet veilig de straat kunnen oversteken.
Dus wanneer je iemand ziet met de kenmerkende 'blindenstok', houd er dan rekening mee dat die persoon jou misschien niet ziet. Ben je in de auto en zie je dat een blinde of slechtziende wil oversteken, maar de stok nog niet naar voren houdt, stop dan niet. Dit schept alleen maar verwarring. De persoon in kwestie probeert zelf uit te vinden wanneer de situatie veilig is. Wanneer deze persoon de witte stok met de twee rode strepen naar voren richt, is het zijn of haar bedoeling over te steken en ben je verplicht om te stoppen!

Midway...

Midway this way of life we're bound upon,
I woke to find myself in a dark wood,
Where the right road was wholly lost and gone.

Ay me! how hard to speak of it - that rude
And rough and stubborn forest! the mere breath
Of memory stirs the old fear in the blood;

It is so bitter, it goes nigh to death;
Yet there I gained such good, that, to convey
The tale, I'll write what else I found therewith.

How I got into it I cannot say,
Because I was so heavy and full of sleep
When first I stumbled from the narrow way;

But when at last I stood beneath a steep
Hill's side, which closed that valley's wandering maze
Whose dread had pierced me to the heart-root deep,

Then I looked up, and saw the morning rays
Mantle its shoulder from that planet bright
Which guides men's feet aright on all their ways.

-Dante
(Hell, canto 1)